55.

Wreszcie koniec ferii świątecznych, Kamiś wraca jutro do szkoły, a ja do pracy. Dwa tygodnie przerwy to stanowczo za długo, bo całkowicie rozregulowują nasz codzienny rytm. Do tego ostatnie dni znów pełne wrzasków i histerii. Nie myślałam kiedyś, że tak będę mówiła, ale odpoczywam właśnie w pracy, spokój, zero stresów. W Polsce praca to był dla mnie ciągły stres, codzienne wstawanie rano z niechęcią, wieczne pretensje o wszystko, kompletny brak szacunku ze strony szefa. Nie wyobrażam sobie, co by było, gdybym tam dalej pracowała, a wtedy jeszcze nie miałam takich problemów z Kamisiem jak teraz. Wyjazd to była najlepsza rzecz, jaką mogłam zrobić.
                    

W kwietniu zaraz po Świętach Wielkanocnych jedziemy na diagnozowanie do Opola. Kamiś ma wtedy 2-tygodniowe ferie w szkole, więc niczego nie straci. Zrobimy Kamisiowi obie diagnozy: kliniczną i funkcjonalną za jednym podejściem, a co dalej, zobaczymy, mam nadzieję, że jakoś uda się ustalić tam dalsze konsultacje i będziemy mieli wreszcie jakieś konkretne zalecenia, co do terapii Kamisia.