5.

Zawsze, chyba jak każda mama, bałam się, czy moje dziecko będzie zdrowe, czy będzie się prawidłowo rozwijać, zwłaszcza, że nie była to moja pierwsza ciąża (przeszłam wcześniej dwa poronienia). Słyszałam o autyźmie, ale przecież Kamil nie miał typowych objawów. Ruchowo rozwijał się wolniej niż inne dzieci, ale w miarę jednostajnie. A że był trochę niezgrabny, upadał jak kłoda na głowę zamiast na pupę, nie umiał łapać piłki, nie interesował go rower, ale przecież każde dziecko ma swój rytm, nie można wszystkich wkładać do jednego worka, ma jeszcze czas, tak sobie to wszystko tłumaczyłam. Nie miał regresu, nie był zamknięty w swoim świecie, był wesoły, kontaktowy, śmieszek, złośnik, przytulasek. Ale czasem nie reagował na imię, pytania trzeba było powtarzać kilka razy, oglądał telewizję z nosem w ekranie, bał się hałasów (szczególnie odkurzacza), a jednocześnie sam uwielbiał hałasować, trzaskać szufladami, walić, krzyczeć. Nie miał opóźnienia mowy, pierwsze słowa zaczął świadomie powtarzać jak miał 2.5 roku, potem stopniowo proste zdania, nie niepokoiło mnie to, bo w mojej rodzinie dzieci późno zaczynały mówić. Z dnia na dzień załapał kolory, nauczył się liczyć z niewielką pomocą do 10-ciu. Zbagatelizowaliśmy pierwsze sygnały, że coś jest nie tak, od opiekunek ze żłobka, ponieważ zachowanie Kamisia, które one opisywały zupełnie nie pasowało do tego, co obserwowaliśmy w domu, mimo to zdecydowaliśmy się na wizytę u psychologa. Psycholog zrobiła Kamisiowi test rozwojowy dla 3-latka (miał wtedy niecałe 2.5) i stwierdziła, że nie widzi nic niepokojącego, większość zachowań mieściła się w normie. Neurolog też nic nie stwierdziła. To wszystko nas uspokoiło i na jakiś czas nasze życie wróciło do normy, a w zasadzie to zostało wywrócone do góry nogami przeprowadzką do Szkocji :-) Od tamtego czasu minęło już prawie 4 lata. Czasem się zastanawiam, co by było, gdybyśmy wtedy nadal mieszkali w Polsce? Może wtedy Kamil byłby zdiagnozowany wcześniej? Może miałby pomoc, terapię, a nie stracony tak długi czas? I wtedy zastanawiam się, czy to była właściwa decyzja... Jak czytam blogi mam autystycznych dzieci, ile one mają zajęć, terapii, to zaczynam mieć poczucie winy, że my prawie nic dla naszego syna nie robimy...